Ok kita sambung part dah masuk OT, dah berkenalan lantas terpedaya dgn Tok Mat pakar bius kita. Tetiba segala-galanya gelap dan tetiba lagi...
Tetiba saya rasa ya tuhan sakitnya!!!
Tetiba sy dengar suara.
"Kenapa Cik? Sakit sgt ke? Bukak mata, cik... Bukak mata."
Sy bukak mata.
Dpt saya rasakan muka saya basah.
Saya menangis.
"Sakitnya... Prosedur dah selesai ke?" saya cuba bersuara.
Tok Mat dtg.
"Sakit sangat? Eh, kenapa mcm ni? Awak jgn gagalkan saya. Saya dah x boleh bg bius lg. Dah maksimum sy bg awak masa kat dlm td!" jelas beliau gelabah.
Sumpah sakit!
Rasa mcm seluruh kulit di belakang bdn sy disiat2 dlm keadaan sedar.
Sejuk! Menggeletar laju!
"Nurse, we need morphine!" kata Tok Mat.
"Sabar ye cik. Doktor akan bg ubat tahan sakit nnt."
Tak lama lps tu sy nampak mereka masukkan sesuatu dlm line drip di tgnsaya.
Sambung ke mesin.
Dan lepas tu
.
.
.
.
.
.
.
.
.
LEGA!
Later I found it was morphine was used on me as pain killer.
And later too I found dat I was crying a few times during the operation and dats make Tok Mat finally have to supply me the max amount.
Huhuhu sedar ketika dibedah should be d very very last think i would dream of huhu.
Dh beres pon sakit cam nak ma**, kalo tgh2 tu...
Mmg ma** trus huhu...
Lepas tangisan reda, sy dgr Tok Mat arahkan nurses stroll sy ke luar.
Oh, after prosedure mmg patient will ne left to anaesthetist n d team shj kot.
Surgeon tah ke mana.
Bila keluar saya tgk semua yg saya syg sdg menunggu.
Ada mak ayah doin maklong paklong dan tunang saya.
Semua wajah lega tp cemas masih bergaris.
Manakan tidak, saya disorong masuk jam 8 a.m.
Dan dijanjikn selesai dlm masa 2+ jam.
End up saya disorong keluar dari OT menghampiri waktu Zuhur.
Syukur alhamdulillah, saya disorong terus ke wad, bkn ICU hihi...
Pemindahan dari troli OT ke katil ialah azab kedua pasca discectomy.
Sakiiit!!!
Selepas itu saya direhatkan tanpa mkn minum.
Menjelang petang, saya kehausan.
Sakit menjadi2 buat saya asyik menekan butang morphine tu.
Saya lalok.
Saya ulang morphine.
Heaven!
Oh, ini rupanya nikmat penagih hahaha.
Belum sampai 6 jam, lbh kurang jam 4, dtg rakan2 dari Rehab Center.
Oh, tak ingat kalau-kalau saya pernah cerita tentang mereka di RC yang berjuraian air mata meneripa patient semuda saya dalam kes ini.
Nanti saya check.
Jika belum, nnt saya ceritakan :)
En. Faizal was d only male staff yg berurusan dgn saya.
Tugasnya menyorong saya ke RC dari katil dan balik ke katil semula.
Sepanjang perjalanan, Faizal akan bg saya kata-kata semangat.
Saya seronok ke RC.
Hari pertama, kurang 6 jam selepas pembedahan, saya berjaya berjalan, beberapa langkah... tanpa mengangkat kaki!
Wasn't it an impressive achievement?!
Syukurrrr tuhan!
Tapi esok menulis takdir yang berbeza....
**Bersambung**
0 precious comments:
Post a Comment